Memleketin havasından suyundan mıdır bilinmez, gurbette “toprağım” muhabbeti yapan çoktur. Sanki o “topraktan” bir tanecik kalmışcasına, toprağın kirini, pasağını görmezsin. Bokunu çıkarana kadar seversin onu. Sevmekten de öte, sahiplenirsin. Çok doğru olmasa da, bu biraz anlaşılabilir hale gelmiştir zaman içerisinde. Hatta olumsuz durumlarda, cuk oturan lafları da ortaya çıkarmıştır. Bu durumun bi üst noktası vardır ki, aslında sıkıntılı olan budur: “Hey dostum, biz burada yabancıları sevmeyiz.” Eski kovboy filmlerinden çıkma bu lafı, hemen hemen herkes bilir. Sadece yabancı olduğu için nefret duyulan kimileri de zamanla bu duruma alıştı bu ülkede. Kendine göre savunma taktikleri geliştirdi vs. Ne zamanki “yabancılar” sazı eline aldı, nefret çirkefliğe dönüştü. Masumları, bu oyunun asıl aktörlerini hedef aldı.
8 Aralık Pazar günü ksk-Galatasaray maçında olanlar malumunuz… Kaybetmeyi hazmedemeyen, gönül verilen renkleri ve gönül verenlerin iradesini sorgulayacak kadar, saygıdan uzak olan insanlar, kendilerine tribüncü diyen zavallılar, “sahaya indi.” Oyunu soğuttu, yenilmemek için çamura yattı. Eşit şartlarda dövüşmeyi bile beceremedi. Nefret duygusunu bile en aşağılık şekilde gösterdi. Kendilerine hedef olarak, sahadaki sporcuları seçti. Attığı çakmak, para vs. kendisine gelince de, “şikayetçiyim amirbey” diyerek şark kurnazlığına büründü. “Oyunu” kuralına göre oynamayı bile beceremedi.
Maçı kazanınca da, yine devam etti çirkefliğine. En çok şaşırdığımız şey, nasıl oldu da içlerine sindirdiler bu “zaferi.” Yabancıyı alt etmenin, bel altı vurmak olduğunu ilk kez görmüyoruz. Ama bu durumun karakterlerine sirayet etmiş olması hayret verici.
O karakterlerin unuttuğu bir şey var ki, her deplasmanın bir İstanbul’u vardır. Siz İstanbul’a gelene kadar, bu karakterlerinizi muhafaza edin. Çünkü, İstanbul’dan döndüğünüzde artık muhafaza edecek bir şeyiniz kalmayacak.
8 Aralık 2012 / ksk- Galatasaray'ımız / 72-69
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder